Жоқшылық жайлаған уақыт. Жұрт қанша жерден еңбекті адал жасаймын десе де, ассыз, нәрсіз жүргесін өндіре алмай қалып жатты. Шаруалардың қайраты кеми түсті. Елге қалай жәрдем берсе, қалай көмектессе болады? Бәлеш қасындағы сауыншылармен бірге тартылған сүттен айран ұйытты. Ол айранды ағаш бөшкемен даладағы еңбекшілерге Өтептің үлкен ұлы Әбілқайыр тасыды. Араға күн салып келетін Бәлештің айраны даланың басындағы шаруаларға, соның ішінде балаларға кәдімгідей қуат болды. Әбілқайырдың бөшке сүйреген арбасының қарасы көрінсе, бәрі ыдыстарын даярлап тұра қалады. Келгесін, бөлісіп ішіп алады. Сөйтіп, Бәлештің сауыншылары 50 шақты адамды бір жыл емес, екі жыл емес, соғыс аяқталып, ел аяқтан тұрып кеткенше айранмен асырады. Білген адамға, түсінген адамға бұл – нағыз ерлік еді!
Бұл әңгіме турасында сырымдық журналист Бауыржан Ширмединұлының облыстық «Орал өңірінің» жаңа санында жарияланған «Біз сол бір аналардың алдында қарыздармыз!» мақаласынан оқуға болады.
zhaikpress.kz
