Алматы қаласынан С.Киров атындағы Қазақ мемлекеттік университетін бітіріп, туған жерім – бұрынғы Тайпақ ауданындағы «Ленин жолы» газеті редакциясында алғашқы еңбек жолымды бастадым. Одан бұрынырықта 1-2-курстарда оқып жүргенімде өндірістік тәжірибеден өткен едім. Сонда «Есенсай» кеңшарынан Мерует Қауымбаева есімді оқырманымыз штаттан тыс тілші деп шиырып қол қойып, ауылдағы жаңалықтарды күні-түн боратып жазатын. Аудандық газет редакторы, марқұм Алғали Мерғалиев: «Жылдам қорытып, нөмірге бере ғой», – деп маған беретін. «Апырым-ай, мына кісінің мақала жазудан басқа жұмысы жоқ па екен?!» – деп таңғалушы едім. Оқу бітіріп келген жылы күзде іссапармен Жайықтың бұқар бетіндегі ауылдарға бардым. Жолшыбай Есенсайға соғуға тура келді. Өйткені Гена Маркелов есімді ағай аудандық газеттің уақтылы қолға тимейтініне шағымданған. Өзінің ұлты орыс болғанымен, қазақ тілінде газет оқиды. Тайпақ жағында қазақша жатық сөйлейтін өзге диаспораның өкілдері көп болғанмен, олардың бәрі бірдей қазақша газет оқи бермейтін.
Сондықтан қазақ газетін оқитын, кеңшарда токарь болып жұмыс істейтін көзі ашық, көкірегі ояу оқырманның хатындағы мән-жайды білмекке Есенсай ауылындағы поштаға бардым. Барсам, поштаның бастығы Мерует апа екен. Мақала үсті-үстіне жазатын апамызбен таныстығымыз осылай басталды.
Мақаланың толық нұсқасын "Орал өңірі" газетінің №18 санынан оқи аласыздар.
Гүлбаршын Әжігереева,
zhaikpress.kz
